Emergency

Daar staan we dan, met Sanu bij de ingang van de emergency. Wat een chaos, wat een drukte, allemaal wachtenden voor de Emergency? Niet dus…

Sanu wordt voortdurend aangesproken, intussen kijk ik m’n ogen uit: ik zie daar buiten mensen in een rolstoel, sommigen zichtbaar met een verband en opvallend veel met een infuus dat ze zelf vasthouden. Zijn er geen infuusstandaarden dan? Jawel, maar die zijn in gebruik om een stukje terrein af te zetten wat opnieuw bestraat moet worden. Ach ja, daar kun je geen patienten voor inzetten….

Ik zie ook complete gezinnetjes bij de ingang rondhangen, een blakende baby gaat van moeder naar oma en weer terug, blijkbaar familie van patienten die binnen liggen, te wachten op…? Er is in iedere geval duidelijk onderscheid in diverse zones, een aantal ruimtes, met 2 tot 10 bedden, geen gordijntjes, geen privacy; de mate van urgentie bepaalt ongeveer wie waar ligt -bij de ingang zit een verpleegkundige als triagist-, maar er zijn meer factoren van invloed. Zou me dat later duidelijk worden?

In zijn piepkleine ‘kantoortje’ , een stofhok van 2x2, waar zijn computer staat legt Sanu me  het een en ander uit over het reilen en zeilen op zijn afdeling. Hij vertrekt “voor andere zaken’ en dan zit ik daar alleen. Ik aarzel even maar besluit al snel: ik trek mijn ‘beschermjas’ van het AMC aan (wat een geluk dat Jan en Carla zo goed waren om die witte jassen voor mij te ‘lenen’ en om te dopen tot Annelies Medical Consultancy…) hang mijn stethoscoop om de nek en stel me voor aan MO (Medical Officer=anios/basisarts) Birash. Mag ik met je meelopen vanmorgen? Okee, of course, to discuss diagnosis and therapy, interesting.

Tussen alle kreunende en rochelende oudjes omringd door hun kinderen valt die ene magere jongedame me op. Haar begeleider is een modern geklede iets oudere jongedame. Snel en oppervlakkig ademend via een al aangesloten mondkap, trillend als een rietje zit ze rechtop in bed. In Nederland zou ik al gauw denken: een hyperventilerend anorectisch meisje? Maar uiteraard denk je hier eerst aan andere ziektes. Wij gaan naar haar toe, Birash neemt haar kaart mee, er staan al wat gegevens genoteerd (door de triagist? Ik heb nog onvoldoende zicht op wie wat wanneer doet). Hoest sinds een week en benauwd waarschijnlijk sinds 3 dagen. Geen koorts, normale bloeddruk en zuurstofspanning. Longen geen afwijkingen, maar het zou een allergische astma aanval kunnen zijn dus voor de zekerheid maar vast medicatie. Ik vraag Birash: wat hoorde je over de longen? Samen luisteren we. Tot mijn verbazing legt hij de stethoscoop boven op al die lagen kleding. Tja, zo kan ík niks horen, hij misschien wel? Het meisje lijkt het niet zo’n probleem te vinden om haar rug iets te ontbloten. Ik hoor duidelijk afwijkingen. Dus misschien toch iets anders aan de hand? Ach, de foto zal het wel uitwijzen, denkt Birash, en erna zullen we discussieren.

Als ik ‘s middags terugkom zie ik ineens veel meer mensen met een mondkapje voor, en zijn er schilders druk bezig het deel waar haar bed stond te witten. Wat een actie, hoezo? Het meisje heeft longontsteking en zeer waarschijnlijk Tbc! Even gaat er van alles en nog wat door mij heen, had ik toch naar de GGD moeten gaan voor een Matoux, hoe zit t ook weet met de BCG, maar dan weet ik weer hoe ongeveer het zit met besmetting en risico’s. Ik zou denken dat men daar over dezlfde kennis beschikt, maar blijkbaar werkt het anders uit!

Ik zou zo graag met Birash in gesprek gaan, niet over de diagnose maar juist over hoe je tot de diagnose komt, mijn observatie van hem (en de zijne van mij). Leuk! Een leergesprek, zou Sanu dat ooit doen?

In slechts een uurtje meelopen krijg ik een schat aan informatie, indrukwekkende beelden, heel veel kleuren (die kleding!) en geluiden, een krijsend kind dat een injectie moet (waaom hier eigenlijk?) en een vrouw die schreeuwend van de pijn binnengereden wordt op een akelig harde metalen brancard, met een gigantisch uitpuilende bult op haar buik, gelukkig kan zij heel snel over naar de operatieafdeling. Soms kan Sanu dus in no time wel iets bereiken….al klaagt hij over de matige samenwerking met de andere afdelingen.