epiloog

Je zal wel een cultuurschok gehad hebben hier in Nederland? Nou nee, het is te geleidelijk gegaan, want eerst waren we nog in Australië, op bezoek bij Gilles en een beetje rondkijken in dat continent. Ik ga nog even terug naar onze reis van Nepal naar Australië: we konden mee met een auto die in de stromende regen op weg ging naar een healthcamp en nog mensen moest oppikken in Bhaktapur op weg naar Kathmandu: zo zagen we Birasj nog even, de medewerker van de Community Department, die ons de meeste keren begeleid had naar de Outreaches. Bij het vliegveld zouden we afscheid nemen van Sanjeep, die die dag toch in Kathmandu was. Wij dachten dat dat makkelijk kon: even de bagage inchecken en dan nog een koffie of thee. Maar nee: eenmaal in het gebouw mochten wij eigenlijk niet meer naar buiten en zonder vliegticket mag een Nepalees er niet in. We hadden nog een flesje Signature (Nepalese whisky) overgehouden van ons afscheidsfeestje en dat wilden we Sanjeep nog overhandigen, bovendien kon dat niet mee in onze handbagage. Daar hadden de veiligheidsfunctionarissen begrip voor, dus mochten we nog even naar buiten. Geen rustig en uitgebreid afscheid dus van Sanjeep en zijn vrouw, maar toch goed om hem nog even ftf gezien te hebben.

In het vliegtuig op weg naar Singapore kom je direct al in een andere wereld: een besproken zitplaats met een tv-scherm, recente Amerikaanse en Chinese films, schone toiletten, schone vloerbedekking en dan het vliegveld van Singapore met schreeuwerige reclame, overdaad aan luxeartikelen, een aparte vlindertuin (de vlinders waren al naar bed) en daarna in Sydney overstappen naar de Gold Coast. Die laatste transfer deden we nog een beetje rustig, op zijn Nepalees, maar de overstaptijd was toch iets te krap, gezien de afstand die we van de ene naar de andere terminal moesten afleggen met een bus, waarvoor je eerst een kaartje moest kopen en dan met alle bagage (rugzak van bijna 20 kg op de rug en daypack van 7 kg op de buik plus los tasje in een hand) lopen, zien dat de bus net vertrekt, wachten, instappen, te laat voor het inchecken, dus met alle bagage door de controle, dan uit de rugzak natuurlijk een te grote verpakking deo en een schaartje uit het verbandkussen moeten halen, de klok tikt, we proberen nog een sprintje met volle bepakking naar de verste gate: te laat! De stemming daalt naar het nulpunt: “had je niet bij die bus iets meer kunnen opschieten? Moest die deo per se mee?” We voelen ons verzeild in zo’n reality programma over goedkope luchtvaartmaatschappijen en gaan op advies van een medewerker van zo’n prijsvechter nieuwe tickets kopen via internet (veel goedkoper dan bij de balie!) en nemen voor de zekerheid niet het eerstvolgende vliegtuig. Gilles haalt ons met de Honda CR-V (je weet wel, met zo’n stoere band achterop) af: dat is wel een raar gezicht hoor, om je zoon zo aan te zien komen alsof hij daar altijd gewoond heeft!

Tijd om stil te staan bij de cultuurschok hadden we niet echt in de weken daarna, door een mix van logeren bij Gilles en Jessie, zelf op pad en kamperen in National Parks, steden bezoeken en lange ritten door dat prachtige land met goed verzorgde snelwegen en een onbegrijpelijk tolsysteem rond de grote steden. De mentaliteit daar is opvallend anders dan wij Europeanen gewend zijn “no worries” en gewoon maar doen “and see what happens”. In de stad zagen we natuurlijk ook de strak geklede types met een smartphone aan het oor, of driftig pratend in hun microfoontje, intussen een koffie voor onderweg consumerend, rugzakje op met belangrijke documenten erin, zich spoedend naar een deadline (ik ergerde me echt aan ze). De meeste Aussies zijn heel relaxed en kleden zich ook zo: korte broek, flipflops, zonnebril, veel baarden, staarten en tattoos. De overheid zorgt en beschermt: door het gehele land is een overmaat aan goede, schone, gratis toegankelijke openbare toiletten te vinden: een zegen voor de ouder wordende mens. Wandelpaden in een park worden keurig bijgehouden door betaalde krachten en vrijwilligers en overal staan borden om ons te waarschuwen, bijvoorbeeld voor vallende takken in een bos (jazeker) en kans op verwondingen en zelfs de dood als je van een rots valt (zozo). Soms doet het wat dat betreft denken aan de Verenigde Staten met zijn door gejuridiseerde cultuur van claims tegen alles en iedereen, maar zeg het niet hardop, want als een Aussie ergens niet op wil lijken dan is het wel op een Amerikaan, schijnt het. Ook de regelgeving rondom roken en drinken is strenger dan ik het ooit elders meegemaakt heb: op een terras mag je niet roken en als er een speciale rokershoek is, mag je daar niet eten of drinken. Eigenlijk moet je al rokend 4 meter afstand tot het terras bewaren, maar er wordt oogluikend toegestaan dat het niet-rokende deel der mensheid aan een tafeltje op het terras zit, terwijl de roker(s) ernaast staan achter een koord en hun drankje na een slok weer terugzetten op het tafeltje. In mijn ogen ziet het er potsierlijk uit, maar het is allemaal voor het goede doel, toch? Al die overregulering zal toch ook wel iets te maken hebben met de herkomst van een deel van de bevolking? Verscheepte criminelen en avonturiers hebben natuurlijk regels en handhaving nodig en dan is er ook nog het nationale schuldgevoel ten opzichte van de verdreven, heropgevoede en uitgebuite Aboriginals, en dat zal misschien ook weleens leiden tot overcompensatie.

Maar wat een land, wat een natuur! Het indrukwekkendst vond ik toch wel een wandeling door de jungle, waarbij je gemakkelijk kunt fantaseren dat de dino’s daar ook ooit rondgelopen hebben (sommige varens en palmen schijnen daar in die tijd ook al gegroeid te hebben) en voortdurend zie je daar planten die je in Europa ook weleens aantrof, maar dan in OZ 10 keer zo groot. Terug in Nederland kon ik de observatie van Jessie beamen: je hoort hier veel minder vogels en ze maken hier minder uitgesproken geluid. Ik heb verder nog steeds geen verstand van de diverse sijsjes, maar heb toevallig wel een lorikeet op mijn schouder gehad: ongevraagd en kortdurend, maar toch. Verder is het gebleven bij het zien van kangoeroes en wallaby’s, de hoogst irritante bush turkeys en de dito possum. Toch even wennen aan die andere fauna. Op onze eerste camping graasden een aantal kangoeroes en dat zag er op afstand wel leuk uit, totdat het mannetje naar ons aan onze campingtafel toekwam, op zijn achterpoten ging staan en aan zijn ballen begon te krabben, intussen begerig de etenswaren op de tafel scannend. Ik moest terugdenken aan ons berenavontuur in de Verenigde Staten, maakte een omtrekkende beweging met de meeste etenswaren in de hand en stopte die, rustig bewegend, achterin de auto. Deur dicht en met andere omtrekkende beweging weg van de roo. Intussen was Annelies de buren gaan consulteren over de juiste manier van contact met de mannelijke kangoeroe, maar die mensen waren al naar het strand. Later hoorden we van de bazin van de camping dat je zo’n beest gewoon kon wegsturen: stevig rechtop gaan staan, met de arm wijzen en gebiedend “go” zeggen. Weer zo’n advies waar je in een echte noodsituatie niets mee kunt, tenminste ik niet (zeker niet nadat ik op internet ook berichtjes tegenkwam van mensen die behoorlijk te grazen genomen waren door de kangoeroe: heb je gezien hoe scherp die klauwtjes zijn?)

Nu weer een paar weken terug in NL en de vraag: ben je al gewend? Nee, dus en eigenlijk willen we dat ook niet! Ik heb een nieuwe baan, merkte ik. Nieuw gebouw (eigenlijk half verbouwd bekend gebouw van voorheen de Riagg Amersfoort), nieuw team (met bekende mensen, waarmee ik soms al decennia samenwerk) en nieuw EPD (dat wil zeggen hetzelfde boekhoudprogramma, maar dan opgeleukt met van die Windows blokken zodat het er smeuïger uitziet). We hebben afgesproken om de werkdagen per dag een cijfer te geven om onszelf te dwingen vast te leggen hoe we het nu eigenlijk vinden. Nog geen eindconclusie vooralsnog. Het is overigens wel net als in Nepal: de contacten met de collega’s en de inhoud zijn heel stimulerend, maar alle gedoe er omheen….