Kleur

Het is mij vreemd te moede: ik dacht een paar jaar in een grijze auto rondgereden te hebben, blijkt ie achteraf blauw geweest! "Ja," zei Nico (het handelende deel van de gebroeders Slootweg), "kijk maar, het staat ook op het kentekenbewijs" Verdraaid, het klopte: kleur blauw. Tsja, de Skoda Yeti is er dus uit en dat stemt mij weemoedig. Ik had dat niet verwacht na alle ellende die we ermee gehad hebben. Door vermeende kortsluiting (wat achteraf aan een te kort gemonteerd snoertje fabrieksaf in een kabelboom ergens achter het dashboard bleek te liggen) heeft hij me langdurig en op onverwachte momenten de stuipen op het lijf gejaagd: alle alarmlampjes op het dashboard knipperen aan, de meters die allemaal tot "0" teruglopen, deursloten die open en dicht klakken, stuurbekrachtiging die wegvalt... Totdat Gert (het sleutelende deel van de gebroeders Slootweg) de auto voor de zoveelste keer in de garage binnenstebuiten gekeerd had en het vond.

O ja, en dan was het ook nog een soort miskoop. Ik kocht een robuust ogende kleine MPV (wat de overbuurvrouw die er geen verstand van heeft de karakterisering "truttig autootje" ontlokte), maar er paste veel te weinig in! Achteraf snap ik het wel: ik had nog niet echt afscheid genomen van de onvolprezen Hyundai Trajet. Niet een auto om mee te pronken, maar alles paste erin, mits je bereid was om met de loodzware stoelen te goochelen en als je echt gas gaf met die 2,8 liter V6 injectiemotor, dan klonk hij als een ambulance op volle toeren. Enfin, dat stond natuurlijk ook voor afscheid van een gezinsfase: tussen Amersfoort en Tsjechië op en neer, grote puberlijven van de voetbal vervoeren, verhuizinkjes. Het streelt je narcisme als je met zo'n onooglijk bussie de gekste klussen klaart! Toon mij uw auto en ik vertel u wie u ten diepste zou willen zijn. Dat alles had de Yeti niet: wel de uitstraling, maar van binnen klopte het niet. Wel een reservewiel in de achterbak (kost ruimte) en achterraampjes die je nog met de hand open en dicht moest draaien....

Je zou dus denken dat opluchting zich van mij meester maakte toen ik de Skoda gestript had en de laatste rit naar de garage maakte, maar niets van dat al. Wat een sentimentele oude dwaas ben ik toch: dan hecht ik me tegen beter weten aan zo'n muisgrijze underdog, die op het allerlaatst blauw blijkt te zijn geweest! Moet ik dan toch voor de Volvo station gaan, zoals velen van mijn collega's in Amersfoort destijds? Wacht even, dat zouden we dus juist niet doen. Eerst een halfjaar weg en juist niet bezig zijn met al die muizenissen en daarna misschien ook wel niet. Van Josca (huisartsenopleiding Groningen) hoorden we overigens dat ze in Nepal voor zichzelf van die prachtige kleurige kleding had laten maken omdat ze zich in haar gewone Nederlandse kleding zo'n grijze muis voelde. Zou dat dan niet het equivalent van mijn auto keuzestress worden? Na deze ellenlange inleiding ontdek ik nu al dat ik mezelf naar Nepal ga meenemen: ik zal ongetwijfeld meegesleept blijven worden door de buitenkant en zal ik het ook daar moeilijk vinden om de kern te raken en wezenlijke drijfveren bloot te leggen?