Ondergedompeld en ontsnapt

20 november 2017 - Dhulikhel, Nepal

AfscheidGisteravond ineens contact met onze Dr. Bikash, een orthopedisch chirurg die vanuit Erfurt al eens een weekendje bij mij op bezoek was in Amersfoort (net toen Annelies een weekend aan het wandelen was met Aafke, Sannemarije en Wies). Wij hadden ‘s middags gewandeld naar de Kali Tempel en boven aangekomen een bordje chow mein gegeten met een glas gemberthee. Terug beneden in de Guesthouse van Sharmila nog wel trek, dus aan Bikash voorgesteld om in het beste restaurant van Dhulikhel, de Moonlight, nog een hapje te eten. Daar aangekomen verraste hij ons door zijn vrouw Prativa aan ons voor te stellen: eerst nog op hun (inmiddels gezamenlijke) kamer gekletst, daarna naar de Moonlight. Rondgekeken in hun Guesthouse, waar wij in jan 2016 na Dhulikhel Lodge Resort naartoe gegaan waren. Daar vandaan weer naar Sharmila verhuisd, ook vanwege de voortdurende restauratie daar (stof en herrie). Dat was nu klaar en heel gerieflijk geworden: marmeren vloer, gerieflijke rotan stoelen en goede WiFi zonder wachtwoord: luilekkerland! 

In het restaurant een interessant gesprek over de manier waarop Bikash en Prativa door een gemeenschappelijk familielid (grote afstand) aan elkaar gekoppeld waren. Ze kenden elkaar al wel van feestjes waar ze beide aanwezig waren en konden ieder van hun kant inlichtingen over de ander inwinnen bij dat gemeenschappelijke familielid. Na 4 of 5 afspraken en het raadplegen van de sterren werd er getrouwd. Als je als jong stel al een globale datum geprikt had, dan kon je door die berekeningen nog wel eens tot 3 a 4 weken moeten bijstellen! Kunnen wij ons niks bij voorstellen, maar datzelfde geldt omgekeerd ook voor onze situatie, die overigens in NL ook niet alledaags is...

Vanmorgen dan naar de morning conference van Dhulikhel Hospital: op tijd uit bed om daar om 8.00u precies te zijn (British time) en tevoren nog ontbeten bij Sita in de keuken beneden. De nieuwe conference room is enorm! Annelies stelde zich keurig voor met een goedlopend verhaal in haar beste Engels. Is ze altijd een beetje onzeker over , maar vandaag geheel onterecht! Hierna naar de ER, maar vervolgens met Dr. Samjhana direct door naar de Out Patiënt Department (OPD) afdeling Interne omdat Dr. Arjun, de eerste arts-assistent in opleiding tot (Nepalese) huisarts (MDGP) daar een presentatie zou geven en Annelies en ik vooral geïnteresseerd waren in de manier waarop hij feedback kreeg van de verzamelde dokters. We moesten even wachten tot de enige internist die erbij kwam ook aanwezig was en vervolgens stak Arjun van wal. Het niveau was ongeveer student geneeskunde en toen hij klaar was met zijn verhaal werd hij door de aanwezigen doorgezaagd over de theorie en leek het er vooral om te gaan dat hij duidelijk kreeg dat er voor hem nog een hoop werk aan de winkel was.

We maakten ook kennis met de Groningse coassistent Ruben en daarna werd er visite gelopen op de afdeling. Tegelijk met ons groepje was er ook een concurrerende groep die visite liep bij andere patienten, maar die konden dan wel op dezelfde zaal liggen: chaos en dan nog met familie die in en uit liep en een deur met een krakende dranger. Voor de gemiddelde autist zou dit onverdraaglijk prikkelrijk zijn! Arjun kreeg tijdens de visite passender klinische vragen waarop hij soms het antwoord schuldig moest blijven en plaatsvervangend was ik blij toen het achter de rug was.

Terug langs de ER: grote consternatie. Een vrouw van een jaar of 40 gilde en schreeuwde, werd door een aantal vrouwen in bedwang gehouden op het pleintje voor de ER ingang. Binnen werd ons duidelijk dat haar even oude echtgenooot zojuist overleden was. Eigenlijk was hij al dood binnengebracht, maar natuurlijk was er nog gereanimeerd etc. De vrouw kwam weer binne gestormd, wierp zich op het dode lichaam van haar man, stompte met haar vuisten op zijn borst, gooide zijn slappe armen omhoog en weer naar beneden; het was verschrikkelijk om te zien en een aantal vrouwen probeerden haar wel te kalmeren (terwijl het personeel van de ER eigenlijk niets deed), maar ze was door het dolle. Annelies probeerde ook nog door haar aan te raken contact te krijgen, maar niets hielp. Uiteindelijk zetten het schouwspel zich weer buiten voort. Intussen had Dr. Sanu, die we probeerden te vragen of hij misschien raad wist, een telefoontje gekregen van Dr. Koju, de Dean van de medische faculteit: of we de huldiging van 1000 studenten in verschillende graden en van verschillende (para-)medische richtingen wilden meemaken. Het bleek niet de bedoeling dat we dit als een open vraag zouden opvatten, dus er werd een auto van het ziekenhuis voorgereden en wij erheen: een enorme tent met 5000 mensen klaar voor de ceremonie. Iedereen prachtig aangekleed, de docenten natuurlijk in toga en daarna ellenlange toespraken in het Nepali, op een na. Een uurtje later zijn we gevlucht en met een taxi weer thuisgekomen. Omgekleed, koffie in café Ruth (betekent Linde), boodschapjes en nog even lezen op het terras. Vanavond eten we mee met een Duits stel dat voor iedereen Senfeier kookt. We vervelen ons niet

1 Reactie

  1. Elly Hak-Hoogenhout:
    20 november 2017
    Wat ontzettend leuk dat jullie dit weer zijn gaan ondernemen !!!
    Wat is jullie bedoeling en wat zijn jullie plannen,ben heel benieuwd.
    Zo leuk ook, dat we jullie weer mogen volgen.
    In ieder geval, maak er weer iets heel moois van !

    Een warme groet van Elly Hak.