Ontmoetingen en kinderen

Wat een plezier beleef ik hier aan de dagelijkse dingen, door gewoon te kijken en soms een beetje mee mogen doen. Zo ben ik net terug van een wandelingetje in het dorp, we eten een hapje en de 5 jarige zoontje van de kok zit bij ons aan tafel. Grote lol samen met Dik, spelen met autootjes. Vlak bij huis zie ik een groepje jongens spelen met oude fietsbanden, ik ken het vooral van oude plaatjes van vroeger, nu zie je heel zelden nog een kind hoepelen op straat, toch? Met niks kun je lol hebben, maar voetballen, touwtje springen en bandmintonnen zie ik ze ook doen.

Op de trap naar onze woning spelen kinderen. We kennen elkaar inmiddels, elke morgen groeten ze me, en telkens komen er een paar Engelse woorden bij. Vandaag krijg ik twee bloemen overhandigd en vragen ze bij het hek : ‘can we come in?’  Maar dat vind ik net iets te veel gevraagd…

De kleintjes hangen aan moeders rok, of worden op de rug gedragen, en hebben met kohlpotlood mooi opgemaakte ogen. Contact met moeder en kind is ook zonder taal snel gemaakt. Onderweg zie ik de kinderen die op straat gewassen worden, en brutaaltjes die op de foto willen.

Wandelingen in de omgeving leiden bijna steevast tot bijzondere ontmoetingen. We zijn op weg naar Nagarkot. We worden meegetroond naar de plaatselijke tempel. Krijgen nauwelijks te volgen uitleg over de ontstaansgeschiedenis, en worden uitgenodigd om mee te doen met het ritueel: bloemblaadjes en mandarijnpartjes neerleggen, een tika op het voorhoofd. We worden meegevraagd om thee te drinken en als we daar eenmaal zijn moeten we natuurlijk ook wat eten. Intussen zit de heer des huizes te kijken en te genieten van het bezoek terwijl we net de engels sprekende zoon die ons had uitgenodigd een boeiend gesprek voeren over de gewone dingen van het leven, en over de gevolgen van de aardbeving.

Vanuit het klooster waar we een paar dagen zijn maken we een wandeling. Bij een Pipelboom, voor de Hindoe de heilige boom, staat een man die ons vertelt over de boom en de rituelen. Ook hij nodigt ons uit voor thee en iets te eten. Wij kijken op ons horloge, immers we willen met lunchtijd weer terug zijn. Hij begint hartelijk te lachen: wat maak je je druk om straks, we kunnen nu een mooie tijd hebben samen. Na de thee en de heerlijke lunch besluiten de zoons ons terug te begeleiden naar het klooster. Bijzondere verhalen weer, over de sessies waarbij er contact gelegd wordt met heiligen en geesten, de geest bezit neemt van het lichaam van één van deze jongemannen die dan al schokkend en trillend allerlei wonderlijke taal uitspreekt (hij laat een filmpje ervan zien).  Weten we wel dat Lord Shiva hash rookt en zij dat dus ook doen? Nog steeds wordt Dik gebeld door hen, ze willen ons graag meenemen naar zo’n bijeenkomst.

Op een vreselijk hobbelige weg (met wel prachtig uitzicht) naar een outreach, kunnen we ineens  niet verder: midden op de weg een feestje voor de bruidegom, die erna met vrienden en familie in optocht naar zijn bruid gaat. Natuurlijk krijgen ook wij local wine en een hapje eten. Pas daarna kunnen we weer verder rijden. Op de terugweg is de benzinetank onverwacht leeg, we wachten een uurtje en hebben intussen plezier met een groepje kinderen die met Dik meekijken naar een filmpje van Wies (bungee jumpen in Nieuw Zeeland)

Kleurrijke foto’s leveren al die ontmoetingen op!