Outreaches

31 januari 2016 - Dhulikhel, Nepal

Het begon in Bahunepati. Ik kan inmiddels de namen van de outreaches redelijk onthouden, ze verstaan en schrijven is lastig vooral omdat dat telkens anders is. Na Bahunepati volgden Salambu, Kattike Deurali, Dhungkharka en Dapcha. Ik ben het nog lang niet zat, de bezoeken, er zijn in totaal 18 outreaches , dus ik kan nog even voort gelukkig. Over elke plek is wel een bijzonder verhaal te vertellen, maar nu eerst dit:
We gaan mee met het bezoekende team, en het eerst bezoek is bedoeld om ons het mooie werk van Dhulikhel Hospital te laten zien. Zo langzamerhand leren we het ideaalbeeld van Dhulikhel Hospital, of beter gezegd van dr Ram, oprichter en directeur, kennen. Dr Ram legde het me uit: omdat zij niet naar ons kunnen komen gaan wij naar hen, ‘we will have to reach out’.  Soms betekent dat een reis van een dag, dit keer slechts 1 ½ uur. Voor ons eigenlijk vooral een toeristische trip, prachtig, zo door de vallei naar de bergen! Wat een mazzel toch dat dit nu even mijn werk is.
Om het contrast te zien met hoe de overheid haar taak opvat gaan we naar de buren, 5 kilometer verderop, daar staat een regeringskliniekje, en inderdaad, ik schrik van de rotzooi daar, een gebouw wat helaas ook door de aardbeving beschadigd is maar waar vooral opvallend veel troep is, het zijn niet alleen de scheuren die opvallen, maar ook de verveloosheid, de viezigheid, de rommel. Twee tenten vanwege ingestorte gebouwen dienen als apotheek en als poli. Ziet er niet naar uit dat dat binnenkort zal veranderen.Alle tot nu toe door ons bezochte outreaches zien er daarentegen goed en verzorgd uit, uiteraard soms schade van de aardbeving, en af en toe ook niet opgeruimde rommel, dat schijnt er nou eenmaal bij te horen… En wat alle outreaches gemeen hebben: een bijzonder hartelijke ontvangst, verwennerij met heerlijk eten, een gemotiveerd team wat trots is op zijn health center!In Bahunepati werkt Santosh, Medical Officer (vergelijkbaar met onze semi-arts), 6 dagen per week, in principe 24 uur per dag beschikbaar, en vandaag mag ie een middagje vrij nemen omdat er een MO van de Emergency mee is die hem vervangt. Maar hij heeft blijkbaar niet zo veel behoefte aan vrij, na ons bezoekje aan het regeringskliniekje gaat hij ook weer aan het werk; zijn jongere en onervarener collega heeft moeite om de patiëntenstroom te verwerken. Hier komen patiënten zoals ik ze ken: hoesters, kindertjes met koorts, ouderen met pijn in de botten of de gewrichten, hoge bloeddruk enzo; daar is deze MO niet aan gewend.
Net als bij de Emergency verbaas ik me ook hier over de hoeveelheid mensen die in- en uitlopen, de tafel waar de dokter aan werkt is het centrum, hier staan er 2 vlak naast elkaar, in een ruimte waar ook 3 bedden staan. De assistent, die het logboek bijhoudt, brengt soms een nieuwe patiënt, met kaart, binnen, maar vaker is de volgende patiënt alvast zelf naar binnen gelopen, even kijken en horen hoe het met z’n voorganger gaat, voor welke klacht die komt. Ik vind het moeilijk om mijn aandacht bij die ene patiënt te houden, zoveel mensen praten door elkaar. Heel bijzonder, geen enkele privacy, geen gêne, het lijkt erop dat die Nepalezen daar ook geen behoefte aan hebben? Behalve dan als er lichamelijk onderzoek moet worden gedaan, kleding moet wel op zijn plaats blijven! Santosh en Anil werken hard en doen het best goed vind ik. Natuurlijk valt er nog best het één en ander te verbeteren, maar ze zijn ook nog in opleiding (hoewel ik me op dat moment nog wel afvraag wat dat concreet inhoudt …)
De laatste 2 patiënten hebben pech: een oudere man met aspecifieke pijnklachten, onder andere ook op de borst. Een ECG zou uitsluitsel kunnen geven (hoewel, een infarct lijkt mij niet zo waarschijnlijk) maar helaas… net als hij eindelijk klaar ligt: geen stroom meer! Dan toch maar met paracetamol naar huis, en hopen en bidden dat t goed komt.De ander is een jong van een jaar of 16, een lelijke ontsteking aan zijn voet. Zijn vader begeleidt hem, zwijgend. Arme jongen, er staan 2 dokters om hem heen, de assistent heeft de voet al een beetje schoongemaakt en zou hem voorbereid hebben… de dokters zijn druk in gesprek met elkaar, niet over deze jongen lijkt me, want dat is wel duidelijk: Ubi pus, ibi evacua, het mes erin. De jongen weet niet wat hem overkomt, angstzweet en tranen van pijn moet ie stoer weg zien te werken, maar dat lukt hem nauwelijks. Wat zou het helpen als de dokter ook maar een klein beetje meer oog daarvoor had… Als ik daar later bij Santosh over begin, is zijn reactie: dat is mijn taak niet. Jammer! Ach, misschien moet ik ook niet zo moeilijk doen… in Nederland gaat het soms ook niet veel beter. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Jan:
    31 januari 2016
    Leuk om te lezen, klinkt allemaal erg boeiend, mis je de bruine boterham met kaas al, of een karbonaadje, of zijn jullie al helemaal gewend en geïntegreerd (vegetariër)?
  2. Margret Mammel:
    31 januari 2016
    Het moet me van het hart: MOEILIJK BLIJVEN DOEN- daarvoor zijn jullie daar! Niet al van tevoren je actie- reactie relativeren. Verandering is mogelijk ook al duurt het heel lang en gaat het per millimeter vooruit. Bij iemand landt het zaadje van jullie kennis misschien op een vruchtbaar plekje... ( Durf uit ervaring te spreken.)Sterkte en liefs!
  3. Wim:
    1 februari 2016
    Nu al vijf outreaches gehad dus. Kan jij dan trouwens ook mee Dick? Lijkt me mooi om ook meer van het netwerk om Dhulikhel heen te zien. Je ziet zoveel meer als je ergens betrokken bij bent dan als toerist.