Verbouwing

Een land na een aardbeving is een land in opbouw: er is zoveel kapot! Nou snap ik als verwende polderbewoner natuurlijk helemaal niets van aardbevingen. Ik heb de YouTube-filmpjes gezien, maar ik kan me er toch geen voorstelling van maken. Boven mijn hoofd vindt luidruchtig herstel plaats van dat vreselijke gebeuren in april en mei vorig jaar. Het Guesthouse van Kathmandu University, waarin wij, na een weekje Dhulikhel Lodge Resort, onze intrek genomen hebben (zie blog ‘De verhuizing’), is op de bovenverdieping (de lobby) beschadigd door de aardbeving. Dit was ons al getoond bij de rondleiding, maar geheel gespeend van enig bouwkundig inzicht, leek het mij toch een kwestie van opnieuw stuccen en schilderen: klaar is de lobby weer! Niets van dat alles. De ijzeren frames, waarin de ramen en deuren gevat zijn, blijven staan en alle metselwerk wordt met de sloophamer (met de hand dus), steen voor steen losgeslagen. Vorige week begon het elke dag om 7.00 hr en mij maakte het niets uit, want ik vertrok tegelijk met Annelies naar Dhulikhel Hospital (DHOS) en ging daar in de bibliotheek aan de slag. Eerste ochtend was daar de wifi uitgevallen… Ok, die eerste ochtend maar wat werken in Word en nog wat foto’s sorteren, geen probleem.

Om 8.00 uur begint daar de overdracht, waar Annelies zich meldt (zie DHOS) en waar ik de eerste keer ook mee naartoe geweest ben, maar daarna niet meer. Stel je voor: een groep van 40 a 50 mensen in carré vorm bijeen, deels direct aan tafel, deels op krukjes en bankjes op de tweede rij, terwijl één lange zijde vrijwel leeg is: daar zitten Dr. Ram en Dr. Koju en eventuele belangrijke buitenlandse gasten. Deze configuratie zal iedereen die in onze tijd de geneeskunde opleiding gedaan heeft, bekend voorkomen. Trouwens, de overdracht in Veldwijk Ermelo volgt hetzelfde principe: aan het hoofd de voorzitter/ opleider, rechts de specialisten, links de aios en ver weg en op de tweede rij de co-assistenten. Terug naar DHOS: de voertaal is Engels, tenzij er grapjes gemaakt worden of de discussie verhit raakt. Het Engels van Aziatische mensen is vanwege bijzondere accenten en stembuigingen moeilijk te volgen. Daarbij worden de opnames en calamiteiten van alle afdelingen in razend tempo opgelezen/ voorgedragen, waarbij ik als extra handicap mag aanvoeren dat de ouder wordende mens met disco dip het sowieso al moeilijk heeft om in groot gezelschap te volgen wat er precies verteld wordt… Ik haak dan af bij de zoveelste opname vanwege galstenen of verstandskiezen.

Duidelijk wordt daar wel hoeveel charisma Dr. Ram heeft en met hoeveel bewondering, ontzag en warmte er door zijn medewerkers naar hem gekeken wordt. Het is natuurlijk ook een mannetjesputter, die tegen de stroom van een onwillige overheid in roeiend, maar tegelijk beseffend dat hij met ze moet samenwerken, fondsen werft in diverse buitenlanden. Hij heeft een radicale, op de samenleving gerichte visie: geen gezondheidszorg op het platteland zonder aandacht voor microfinanciering, onderwijs en verzekering en geen patiënt die zich in DHOS meldt, wordt weggestuurd omdat hij waarschijnlijk de rekening niet zal kunnen betalen. Hij runt zowel het ziekenhuis als Kathmandu University (als Vice-Chancellor is hij ‘the boss of it all’, zoals hij zelf fijntjes opmerkt). Hij doet mij een beetje denken aan en kruising tussen mijn leermeesters Kuilman en Van Engeland; ik weet het, dat is een beetje vreemd geformuleerd, maar het zachtmoedige ‘tongue in cheek’, gecombineerd met het onbeschaamde de baas zijn, zonder daar schijnbaar moeite voor te doen, dat is wat ik in hem zie en bewonder.

Zoals ik nu schrijvend afdwaal, doe ik dat ook tijdens zo’n overdracht, vandaar uit solidariteit met Annelies wel om 8.00 o’ clock sharp aanwezig in DHOS, maar ik dus in de bibliotheek. Na de eerste ochtend geen wifi, bleek dat daarna echt wel in orde. Het enige nadeel aan de bibliotheek is de temperatuur in dit jaargetijde. Ik schat het op ongeveer 15 graden Celsius daar. De bibliothecaressen zitten pal op een elektrisch kacheltje achter hun balie onduidelijke dingen te doen en veel onderling uit te wisselen en twee keer per ochtend komt er een meneer langs met hete thee (met veel melk en veel suiker en ook peper erin). De dames wijzen dan naar die verdwaalde buitenlandse gast, die in zijn piere eentje de kou trotseert en ook ik krijg een kopje: daar ben ik die zoete lekkernij (met vel) gaan waarderen! Om 11.00 hr is het bij mij dan echt op, dan moet ik de zon in om mijn botten weer te laten verwarmen. Ik begin dan in straf tempo, slechts begrensd door opkomende kortademigheid, de trappen te beklimmen die van de bibliotheek in het dal leiden naar het hoogste punt van het ziekenhuis: de Emergency bij de hoofdingang (waar ik Annelies meestal vind).

Dat verkleumen is ook niet alles, dus deze week heb ik besloten mij niets aan te trekken van de doffe dreunen en het geraas van vallende stenen boven mijn hoofd en ‘thuis’ te werken. Volgens Annelies is de geluidsoverlast slechts periodiek, maar het gaat op den duur toch irriteren. Dat het periodiek is, heeft gewoon te maken met de vermoeidheid die nu en dan toeslaat bij de slopers: het is allemaal handwerk. Trouwens, als ze een kango oid. hadden dan zou er ook een generator bij moeten, want zonder stroom werkt die niet. Voor een generator heb je weer brandstof nodig en dat is er vanwege de blockade door India ook al maanden niet echt… Ik vermoed wel dat de klus die nu al een week gaande is (één a twee man met de moker en twee vrouwen die continu op en neer sjouwen met puin resp. bouwmateriaal) met passend gereedschap in één of hooguit twee dagen geklaard had kunnen worden, zeker als je ziet hoe ontzettend hard en langdurig deze mensen werken!

Een koptelefoon werkt in deze een beetje en voordeel van die verbouwing is dat wij daar een paar verwaarloosde planten in pot mochten weghalen, zodat ons balkon er nu veel leefbaarder uitziet! Beetje sneu wel dat het voornamelijk Aspidistra’s zijn, waarover George Orwell ooit nog in weinig lovende zin geschreven had (de enige, alomtegenwoordige kamerplant die het in de rokerige, donkere en koude ruimtes van het Engeland uit die tijd kon uithouden en in die zin vergelijkbaar met de Sanseveria’s die we bij onze zuiderburen zo vaak zien, wat waarschijnlijk aanleiding geweest is tot een verkeerde Nederlandse vertaling van George Orwell’s "Keep the Aspidistra Flying" - ik ben gek op nutteloze wetenschap! voor de mensen die dat nog niet wisten…). Morgen gaan we weer een Outreach Center bezoeken!