Verhuizing

Elk nadeel heb ze eige voordeel en omgekeerd! In Dhulikhel Lodge Resort hadden we het onvolprezen haardvuur ’s avonds en in de andere hoek van het restaurant een ongelooflijk roestig houtkacheltje, waar je ook lekker omheen kon zitten, maar daar stonden wel aanzienlijke kosten tegenover en je moet ook min of meer mee in het hotel ritme. Maandag 11-01 was dus de geplande verhuisdag naar de Guesthouse van Kathmandu University. We hadden er al gekeken met Dr. Sanu samen en gedelibereerd over koken op gas (slechts op de zwarte markt verkrijgbaar) of het alternatief: elektriciteit (maar dat wordt elke dag in een wisselend schema afgesloten)? We overleggen met een soort manusje van alles daar (komt in lengte bij mij tot borsthoogte), die connecties op de zwarte markt blijkt te hebben. Hij kan nog niet inschatten wat een gasfles dan gaat kosten, maar is bereid het voor ons te onderzoeken. Sanu biedt aan met ons boodschappen te doen  in Banepa (volgende plaatsje richting Kathmandu) en vraagt ons dan wel een lijstje te maken. Dat blijkt toch lastig als je geen idee hebt wat de winkeltjes zoal in huis hebben!

Eerst de verhuizing zelf. Qua afstand stelt dat niet veel voor, maar het zit hem vooral in de stijgingspercentages onderweg. Je bent niet voor niets in Nepal, nietwaar? Ongevraagd biedt Shree, de health officer van de rode zone in de ER (daar waar echt levens gered worden), aan een auto met chauffeur te vragen om dit te overbruggen. Prima geregeld en dat we wat langer bezig zijn met uitchecken omdat we het over de wisselkoers van de Nepalese Roepie naar de Euro niet direct eens kunnen worden: geen probleem. Wachten is een kunst en de meeste Nepalezen beheersen die uitstekend. Wij maken vorderingen in deze. Het inrichten van onze kamer met keukentje en een grote badkamer met eigen boiler, neemt enige tijd. We constateren dat het redelijk schoon is, maar waarschijnlijk enige tijd niet gebruikt en besluiten wel het beddengoed uit te kloppen en buiten op het balkon te luchten. Het balkon is het uitstekende dak van de ruimte onder ons, met waslijnen en aan de rand niet afgegrensd, maar wel lekker in de zon. De foto die we daarvan naar Gilles appen levert hem de associatie met Tsjechië op en die had ik op verschillende momenten ook al.

Waar zit hem dat dan in? Vooral de verwaarlozing van de openbare ruimte, met als gevolg veel zwerfafval en stof (en als het regent modder), maar ook ritselen en improviseren en terug naar de essentie. Dus als je stroom wilt hebben en de stekker past niet, dan verbuig je desnoods het pootje zodat ie wel contact maakt, of propt losse draden in een stopcontact en je gaat je niet bekreunen om voorschriften van een elektriciteitsmaatschappij. Verder ook een opvallende overeenkomst in het winkelgebeuren: veel kleine winkeltjes met soms volkomen onduidelijke nering, of zoveel ondergestofte troep, dat je je niet kan voorstellen dat er ook maar iets bruikbaars te koop kan zijn. Maar wacht, als je de moeite neemt om binnen te gaan kijken en zeker als je een vriendelijke autochtoon bij je hebt, dan blijkt er ineens van alles te koop, al gaan dingen soms wat anders. Zo koop je bijvoorbeeld een pannetje op basis van het gewicht: er is geen vaste prijs voor de pan zelf, maar wel een vaste prijs voor het soort materiaal per gewichtseenheid! In de winkel waar we met Sanu en een breedgeschouderde verpleegkundige van de ER de meeste spulletjes gekocht hebben, zit vader achter de kassa en twee zoons lopen rond om van alles tevoorschijn te toveren, even af te stoffen, of in elkaar te schroeven. We hadden al besloten om toch elektrisch te gaan koken, nadat we de prijs van een gasfles vernomen hadden en hoopten erop dat de generator van de guesthouse, die voor continue wifi zorgt, ook wel stroom om te koken zou opleveren. Van Sanu kregen we inmiddels een schema van geplande stroomonderbrekingen in groep 2 (daar wonen wij nu) en ik denk dat de generator op ongeplande momenten tijdens een stroomonderbreking maximaal een uur aangezet wordt op volle sterkte en verder op een lager pitje zodat alleen de wifi het doet. Een rode acculamp (made in China) die je hier overal ziet en kaarsen moeten je dan na zonsondergang zien te redden. Inmiddels zijn we gesetteld, zou je kunnen zeggen. De kleding hangt en ligt in de kast, er is voldoende materiaal aanwezig om te kunnen ontbijten en simpel te kunnen koken, we hebben kruiken om het bed voor te verwarmen en via Spotify en het onvolprezen boxje dat via bluetooth aangestuurd wordt, kunnen we ook naar elke gewenste muziek luisteren (behalve de laatste van Adele dan).

Desondanks gisteren toch even een dipje. Na een dagje Kathmandu met Anna, de Zweedse partner van collega Professor Doktor Wolf Mutschler, een gepensioneerde Duitse orthopedische chirurg, die hier een paar weekjes kwam opereren, hadden we besloten zelf een omelet te maken omdat we al uitgebreid geluncht hadden. Stroomonderbreking stond gepland tot 1900 u, dus perfect. Eerst nog even de boodschappen bij invallende duisternis, een biertje aan tafel bij het genot van een stukje Handel, uitje gesnipperd, tomaatjes gewassen…..valt de stroom uit om 1830 u en gaat pas weer aan om 2015 u! Ik overweeg om terug naar de Lodge te gaan, nee het eerste beste vliegtuig terug naar de beschaafde wereld, een volledig verzorgde cruise naar weet ik veel en ik had inmiddels al bedacht om dan maar zonder omelet te gaan slapen, maar ook zonder kruik, terwijl Annelies er de moed inhield en uiteindelijk toch gelijk kreeg. Als je dan moe en voldaan in je bed stapt, dan voel je je toch al een beetje thuis.