Op weg naar het einde

Ik ben op weg naar het ziekenhuis, het is kwart voor acht. Het dringt tot me door dat ik hier niet zo héél vaak meer zal lopen. Dus probeer ik alles nog beter in me op te nemen.
Rond deze tijd zijn er vooral wandelaars, nog geen bromfietsen of auto’s, lekker rustig., die hoef ik nog niet telkens te ontwijken. Er zijn een paar mannen bezig hun koopwaar uit te stallen, kleding in grote zakken, kruiden, viltstiften, een bijzonder allegaartje. Waarom gaan ze in hemelsnaam hier zitten? Midden op een strook zand langs de weg, wat van de flinke stortbui van vannacht nog nat is? Een paar meter verderop lijkt me veel prettiger. Blijkbaar vinden de klanten het niet erg, de eerste klanten snuffelen al rond. Ze zitten voor het kleine houten huisje waar koperwaar aangeboden wordt. De koperslagers werken in golfplaten hutjes erachter. Die zijn vanmorgen om 5 uur al begonnen, daar werd ik wakker van.  Ik hoor ze maar heb ze nog nooit gezien. Ga ik zeker nog doen voor ik vertrek!
De pastor bij wie we gister op bezoek waren (een verhaal apart!) komt me tegemoet, groet me enthousiast en wil best een praatje maken. En hoewel ik inmiddels soms best aardig de Nepalese stijl heb aangewend (dat betekent: voor een ontmoeting neem je gewoon de tijd) moet ik echt verder want de Morning Conference begint om 8.00 uur english time, share. 
Ik loop verder, de kranten lezende mannen hier midden in het centrum beginnen zich te verzamelen. Loop langs de kleermaker die in de eerste maand een bloes voor me heeft gemaakt. Langs de tempel omhoog. Er staat een vrouw bij de tempel, een schaaltje met offergaven: een handje rijstkorrels, één of twee verse bloemen, een kannetje en nog wat dingen die ik niet direct kan thuisbrengen. De wierooklucht komt me tegemoet. Zij was niet eens de eerste, ik was al eerder een oude vrouw met een leeg schaaltje in de hand tegengekomen, al weer op de terugweg.
Het zijn mooie traditionele Newari huizen in dit stukje Dhulikhel, deuren met prachtig houtsnijwerk, houten balkons en luiken voor de ramen, jammer dat er zoveel (na de aardbeving?) scheefgezakt zijn.
De wierooklucht wordt al weer verdrongen want daar passeer ik de kippenslager, elke ochtend zie ik mevrouw op haar hurken voor het winkeltje zitten, de kippen worden geplukt, ingewanden (of zoiets) verzamelt ze links van zich. Er lopen een stuk of vier honden om haar heen. Het zal je vak maar zijn!Ik zie het zwakbegaafde meisje zitten, zoals altijd in dit straatje, blootsvoets, ze veegt met haar handen wat water over de stoep. Soms zie ik een volwassene bij haar in de buurt, meestal zit ze alleen. Zeker om de dag kom ik hier ook die andere zwakbegaafde vrouw tegen, die altijd enthousiast op me af komt, handen schudden, haar hele lijf beweegt mee, en dan loopt ze weer door. Ik mis de 3e uit dit buurtje, waar zou die man zijn die hier ook altijd blootsvoets loopt, broek nogal eens natgeplast. O, gelukkig, aan de andere kant van de highway zie ik hem staan. Hoewel, gelukkig? Veel zorg is er niet voor deze mensen, ze scharrelen wat rond, ze horen bij het straatbeeld.
Ik daal af naar het ziekenhuis, inmiddels tussen de in diverse kleuren uniformen gestoken studenten en ziekenhuispersoneel. De vele winkeltjes en eethuisjes hier zijn al open. Rechts zie ik de vader van Sumith, de apothekersassistent uit Dholakha, die zo graag contact met ons wil houden en in vrijwel onverstaanbaar Engels af en toe belt. Vader is als altijd gekleed in (smoezelig) wit vanwege het overlijden van zijn vader, nog 4 maanden te gaan, dan is de rouwperiode voorbij.
Vlak voor de poort van het ziekenhuis zit de verkoopster van snoep en noten, op een kleedje op de grond. Het eeuwige bouwzand (het ziekenhuis wordt voortdurend uitgebreid en verbouwd) stuift de boel onder. Zoals altijd groeten we elkaar, ik heb nog nooit wat gekocht bij haar, morgen echt doen!
De terugweg, zo rond het middaguur, brengt weer nieuwe ervaringen. Het is warm, ik loop langzaam, heb alle tijd. En wat ik wel wist maar juist hier ook geleerd heb: de weg ernaartoe is belangrijker dan het reisdoel.Nu kom ik de patiënten op weg naar het ziekenhuis tegen, gekleurd stoffen (geen plastic) tasje onder de arm, een onverwacht milieubewuste keus in Nepal, die ik vooral in de steden  in alle winkels zag, Niemand loopt in zijn eentje, de mank lopenden worden ondersteund, groepjes vrouwen met heel kleine baby’tjes op de arm (ik heb in Nepal 2 keer een wandelwagen gezien), het is vandaag blijkbaar neonatenspreekuur. Daar loopt een jonge vent, zijn rechtervoet zonder schoen, witte zalfresten, blaren op de voetrug en 3 zwarte tenen. Hij belast alleen zijn hiel, dat wel, maar ik kan me niet voorstellen dat dit goed is voor zijn wonden!
Uit de school waar ik langs loop komt nu veel rumoer, deels luidkeels klassikaal opgedreunde rijtjes, dat doen ze veel hier. Ook de vele bouwwerkers zijn aan het werk, alles met de hand, vrouwen voor het zware sjouwwerk, mannen mengen cement. Of houden toezicht.
Ineens zie ik voor het eerst midden in de stad, aan het pleintje met één van de vele schrijnen,  een huis met een tuin vol bloeiende planten en struiken. Dat ik dat niet eerder gezien heb! Maar zo zie ik op de mij nu zo bekende weg altijd wel weer iets verrassende.
Thuisgekomen ga ik achter mijn laptop zitten, eindelijk eens al die foto’s van de afgelopen maanden ordenen. Beelden, herinneringen komen langs. Met uitzicht op het gewone dagelijkse leven hier vanuit ons Guesthouse mijmer ik over wat geweest is en wat komen gaat. Ook belangrijk wanneer het einde nadert. Eerst Australië, maar dan erna toch echt ook weer het gewone dagelijkse leven in Nederland. Zou ik het kunnen vasthouden? Op zo’n manier de weg naar mijn werk gaan?