Sleur

Nu al 2 ½ maand in Nepal en een paar weken geleden sloeg de sleur toe. Eigenlijk begon het met frustratie over de mountainbike van Bikash, die ik van hem mag gebruiken, maar die ineens op slot bleek te staan, terwijl ik, geheel omgekleed, zou gaan opstappen... Wat doe je dan? Ik ga dan maar klusjes doen (de was of zo), want als ik in die twee uur mountainbiken zou gaan wandelen is dat net te kort dag en dan kan ik net zo goed even wachten tot Annelies weer terug is, is ook gezelliger, etc. etc. Daarover wilde ik wat schrijven en vervolgens gebeurde er weer van alles waardoor het onderwerp naar de achtergrond verdween. De conference over het starten van de huisartsenopleiding hier werd uitgesteld en daarna nog eens en al rekenend bedacht ik toen ineens dat we tussendoor ook naar Chitwan zouden kunnen gaan en de visa verlengen in Kathmandu. Dus van dreigende sleur naar een verrassende wending.
Kan je echt sleur ervaren in zo’n heel andere omgeving dan je gewend bent? Blijkbaar wel: ik word vroeg wakker omdat de zon in onze kamer naar binnen schijnt, of ik hoor het piepje van onze keramische kookplaat ten teken dat de stroom aangaat. Even uitleggen. We hebben hier “load shedding”, dat wil zeggen vandaag 13 uur geen stroom (6.00 tot 13.00 en 16.00 tot 22.00 stroomloos). Voor de geïnteresseerden: er is een app van! Nu zitten wij in een guesthouse van Kathmandu University en daar is de luxe service van een generator, die rond het bereiden van ontbijt en avondmaaltijd een uur extra stroom levert en soms overdag ook langer als de werkster de kamers moet stofzuigen. Die extra stroom komt overigens niet op echt vaste tijden, want de portier moet dat regelen en die doet dat als het hem zo ongeveer uitkomt en dan hebben de portiers ook nog wisseldienst, dus je begrijpt als er stroom is dan moet je er als de kippen bij zijn om water te koken en apparaten op te laden. Dat is enerzijds enerverend, maar anderzijds stomvervelend (sleur). 
Als Annelies naar de morning conference is vertrokken (7.45 uur) dan ruim ik de ontbijtboel op, trek het beddengoed recht en bedenk of ik ga lezen/studeren, of een boodschapje, of ga fietsen. Dat is heel luxe, maar kan ook in sleur ontaarden. Ik realiseer me dat het hebben van werk mij thuis veel structuur geeft in het dagelijks leven en nu het een langere periode afwezig is, moet ik bedenken wat ik echt leuk vind. Zomaar kunnen kiezen om te lezen en dan ook nog wat ik zelf wil, blijkt toch wel ongelooflijk prettig. Een paar keer per week de mountainbike van Bikash lenen en hier in de omgeving rondkarren is ook heel leuk. Het ondersteunen van de missie van Annelies kost al met al ook veel tijd: mee naar de outreaches en daar verslag van doen, kritisch meelezen van een voorstel, of van een voordracht, maken van powerpoints, aanwezig zijn bij besprekingen, samen brainstormen over de strategie. 
Sleur rijmt op zeur realiseer ik me en dat is niet mijn bedoeling. Ik heb hier zelf voor gekozen en besefte vooraf heel goed, dat mijn vak in Nepal natuurlijk niet zo aan de orde is. Ik zie hier genoeg kinderen, waarvan ik denk dat ze zouden kunnen profiteren van een gedegen psychiatrisch onderzoek en een passende interventie, maar daar zit de Nepalese samenleving helemaal niet op te wachten! Hier zijn veel meer basale noden: hygiëne, gezondheidsvoorlichting, gezonde voeding, passend onderwijs, goede huisvesting en uitzicht op werk.
Gewenning dan toch? Vandaag een lange wandeling gemaakt en dan kom je onderweg veel kinderen tegen, die altijd dezelfde vragen stellen “where are you from? how long you stay in Nepal? What’s your name?” maar soms ook “give me chocolate! give me a dollar!” En vandaag voor het eerst “give me your pencil!” Dat went niet en zoals Annelies terecht opmerkt kan je het met enige moeite ook negeren en soms ombuigen in een leuk contact. Thuisgekomen van de wandeling zijn we blij verrast met stroom en een warme douche. Thuis-thuis zouden we het een zeikstraaltje vinden, maar hier is het heerlijk: gewenning dus!!