Thuiskomen

We zijn weer thuis, terug van vakantie, pakken het ritme van alledag weer op, de was, de boodschapjes, enz enz. Maar wat is  thuis? Voor ons blijkbaar een belangrijk onderwerp, ik lees terug in Diks reisverhaal ‘Verhuizing’ (over ons  tweede onderkomen, ons eerste Guesthouse, inmiddels zitten we in het tweede Guesthouse) de laatste zin: Als je dan moe en voldaan in je bed stapt, dan voel je je toch al een beetje thuis.

Thuis is dus in ieder geval Dhulikhel, dat moge duidelijk zijn.

Vanmorgen tijdens de Morning Conference vraagt dr Ram: waar is je man? (met enige regelmaat informeert hij naar Dik), ik antwoord: at home. Oh, so he is back in Holland again? No, no we have our home here in Dhulikhel. O yes, of course, you are not just visitors.

Terugkomen van vakantie betekent dat je collega’s op je werk meteen vragen: en? hoe heb je het gehad? hoe was het in Annapurna? De eerste dag duurt lang, Pritusha vraagt me na de Morning Conference uitgebreid, en we spreken af om samen koffie te drinken, gezellig bijkletsen; zij niet alleen, inmiddels ken ik genoeg mensen die me een tijdje gemist hebben, die willen horen hoe het was, en ze nemen de tijd ervoor. Prativa op de Emergency: hi Annelies, long time no see (inderdaad meer dan een maand), zeker op vakantie geweest, je ziet er zo goed uit!

Ik heb weer een knipbeurt nodig, vind ik, zoals wel vaker na een reisje. Ik zoek dezelfde kapper op, in onze vorige buurt. Hij had het niet slecht gedaan 6 weken geleden, ik heb nu een eigen kapper hier vind ik. Vertrouw erop dat het goed komt, het is dezelfde geur, ik hoor hem weer héél zachtjes neuriën, voel dezelfde knokige handen. Hij draait mijn hoofd naar zich toe, zoals kappers dat doen, en ineens kijk ik tegen een wel heel vies overhemd aan, en dan zie ik die smerige kam ook liggen, gatsie, ineens voel ik me niet zo thuis meer. Dan gaat de kapper mijn nek uitscheren, ouderwets , met alcohol maakt hij zijn meshouder schoon en stopt er een nieuw mesje in, en dan zie ik weer heel vertrouwd het aluminium scheerbakje van mijn vader staan, scheerkwast erbij, ik ben weer thuis!

Terug van vakantie, heel benieuwd hoe het er op mijn werk voor staat, in Nederland lees ik de post, zie ik wat er met de patiënten gebeurd is tijdens de waarneming. Hier verwacht ik te horen over de vorderingen, de gemaakte afspraken, waar kan ik mee verder gaan.  SHITSHITSHIT. Het Curriculum is helemáál niet doorgestuurd naar de Academic Council, er is niks definitiefs vastgelegd, onze zo succesvolle Working Conference is verleden tijd, lijkt vergeten. En het artikel van Sanu is helemáál niet doorgestuurd voor publicatie, zoals was afgesproken. Ja, het is wel Nepal hè, er is zeker overeenkomst met hoe je in Nederland terugkomt van vakantie, het zou saai zijn als ik geen verschil meer zou ervaren.

Dus ga ik weer vrolijk van voren af aan beginnen. Ik zoek collega Rajeev op, die in redactie van KUMJ (tijdschrift van de universiteit) zit, en spreek een nieuwe uiterste datum af. Ik maak een afspraak met de Dean omdat deze oude baas (al eerder beschreven in één van de verhalen) de inhoud van het Curriculum nog eens wil doornemen met Sanu en mij. Verrassend genoeg kan dat de volgende dag al. Bizar eigenlijk, deze afspraak, immers de Dean was aanwezig bij de Meeting waarin het curriculum ‘erdoor’ was, vastgelegd in notulen zelfs! Maar ja, het is wel Nepal hè, er kan best iets besloten zijn, maar als de Dean plots anders bedenkt, dan gebeurt dat gewoon. Daar zit ik dan weer, met deze dove, onverstaanbaar maar zeer luid sprekende man die het liefst zichzelf hoort. Ik probeer tot 3 keer toe hem om toelichting te vragen, omdat ik hem echt niet goed begrijp, hij hoort mij niet, ik vraag het de vriendelijke Vice Dean, die even snel tussendoor nog wel wat kan toelichten, maar dan weer zwijgt, immers Dean spreekt. En ik verbaas mij toch weer over deze Vice Dean,  die 4 weken geleden met zoveel enthousiasme onze Working Conference leidde en afsloot met de woorden: blij dat wij het nu eens geworden zijn en dat ook wij vanuit KU nu in september zullen starten met de huisartsopleiding. Daar zit hij nu, naast de Dean, en hij kan niet anders dan zeggen dat het er heus ooit van zal gaan komen, maar pas nadat de wijzigingen die de Dean nu voorstelt verwerkt zijn.  De sfeer tijdens dit overleg wordt er niet gezelliger op, Sanu protesteert af en toe voorzichtig, ik probeer met Sanu samen duidelijk te krijgen wat de Dean precies bedoelt, en plots is de tijd  blijkbaar om, staat de Dean op en is het overleg afgelopen.

Ik loop samen met Sanu terug, krijg de vertaling van een aantal opmerkingen die ik (gelukkig maar) niet  verstaan had, en pas nu dringt tot mij door hoe de Dean tegen huisartsen aankijkt, en dus ook tegen een opleiding: het zijn allemaal ‘ quacks’  (kwakzalvers) en er zijn wel belangrijker zaken om aandacht aan te besteden dan dit geneuzel over die opleiding.

Tja, dat is óók terugkomen van vakantie: nieuwe ontdekkingen doen, weer fris het bekende leventje dat je leidde tegemoet treden, uitgerust alles van een andere kant kunnen bekijken. Ik ben er nog niet uit waartoe dit gaat leiden… men verzekert mij van alle kanten dat er nog mogelijkheden genoeg zijn om de Dean te overtuigen. En er zijn ook andere (leuke) zaken die mijn aandacht vragen, een bezoek aan GauriShankar Hospital, er is blijkbaar gehoor gegeven aan de door ons geuite zorgen, dat wil ik ook met eigen ogen wel zien, een workshop voor opleiders regelen, een bezoek aan Patan, waar een inspirerende huisarts-docent-opleider werkt, kortom, gewoon weer aan het werk!