Staken of werken?

24 november 2017 - Dhulikhel, Nepal

We waren er toch, dus dan konden we ook wel iets doen, zoals je dat van westerse dokters verwacht: voordoen hoe het eigenlijk moet, medisch gezien; een workshop geven (frontaal lesgeven oftewel college geven). Kortom voldoen aan de verwachtingen. Daartegen hebben we ons de afgelopen week met wisselend succes verzet en intussen aangeboden wat we wilden bieden. We hadden dus expres thuis geen college voorbereid, bijvoorbeeld over kinder- en jeugdpsychiatrie in Nederland. We hadden het idee dat het nergens op zou slaan om in deze samenleving een verhaal te gaan houden over een specialisme dat in Nederland nu niet de gunfactor heeft, terwijl hier in geheel Nepal één kinder- en jeugdpsychiater werkzaam is, er vrijwel geen speciaal onderwijs bestaat, de infrastructuur ontbreekt om intensieve behandeling op te zetten etc.

Wij hadden in de aanbieding: communicatievaardigheden, zoals een slechtnieuwsgesprek houden, feedback geven, begeleiden van de moeilijke arts-assistent, omgaan met een agressieve patient, syatematische beoordeling volgens competenties. Uiteindelijk lieten we ons toch nog verleiden om een inhoudelijk onderwerp te behandelen: de conversiestoornis. We deden dat op voorwaarde dat er een casus ingebracht zou worden en dat lukte! Lastig blijft dat ze hier in Nepal erg defensief zijn in hun medische beleid en bijv bij een 14-jarig meisje dat op school flauwgevallen is eerst een zuurstofmetertje op de vinger klemmen, een infuus inbrengen en dan pas gaan kijken hoe de situatie nu eigenlijk is: inmiddels geheel bij de tijd, maar laat haar vader het verhaal doen. Als je dan vraagt hoe ze zouden handelen stel dat dit meisje voor de vijfde keer in successie met deze klacht op de ER zou komen binnen een maand: precies hetzelfde...

Om het in de richting van de Huisartsgeneeskunde om te buigen hadden we in de voorbereiding al afgesproken om het principe van de MUPS (in het Nederlands SOLK) uit te leggen, maar ik vraag me af wat daarvan is blijven hangen. Vervolgens kwam er nog een waarschuwing van de kant van een van de artsen om vooral alle klachten even serieus te nemen, waarbij een delier voor een conversie versleten werd en een basisschool jongetje dagenlang met een placebodrankje aan het lijntje gehouden werd en vervolgens doodbleef als gevolg van peritonitis... Tsja waar moet je dan beginnen met je verhaal over het gemeenschappelijk definiëren van een probleem, of het adequaat vaststellen van een stoornis? Soms besluit je dan ook maar om even niet in te gaan op een bijdrage van een Nepalese collega, want er zitten ook opleidelingen bij en gezichtsverlies helpt niet. 

We hadden overigens een heel goede, zij het kleinschalige bijeenkomst met de verzamelde huisartsen en actief geoefend met feedback geven. Ook het contact met de eerste huisarts in opleiding was bijzonder positief. We moeten verder maar rekenen op de olievlekwerking en constateren intussen dat de zittende huisartsen het bijzonder goed doen en prima snappen wat we bedoelen.

Plannen die we gemaakt hadden voor de komende week worden nu doorkruist door de komende verkiezingen en alle onrust van dreigende stakingen die daarmee gepaard gaat. Wij kunnen morgen niet volgens plan naar Charikot reizen en onze gids is ergens tussen Gorkha en Kathmandu blijven hangen (zo te horen in een leuk feest). Wij gaan dus morgen zelf een wandeling maken en zondag ontamoeten we onze gids in KTM (of niet?). Dit is Nepal en we hebben geleerd om ons aan te passen. GRR haha 

2 Reacties

  1. Margret:
    25 november 2017
    Tja, altijd flexibel blijven, plannen aanpassen -dat hebben mensen in andere leefomstandigheden op ons Noordeuropeanen voor. Jammer als je dan maar drie weken vakantie hebt, maar met de juiste mindset wordt het zeker ook zo fantastisch om toch weer een beetje ‘ thuis’ te zijn. Veel plezier !
  2. Dik:
    26 november 2017
    Tsja Margret, je hebt helemaal gelijk. Ik had het verhaal ook een beetje impulsief geschreven na een bijzonder vermoeiende dag! Uiteindelijk kijken we erg tevreden terug op deze week: een steen verlegd! Thuisvoelen is sowieso het geval en we genieten de laatste week enorm van de mensen en de natuur!