Vuilnisbelt

Vroeger had je in Aalsmeer-Oost een vuilnisbelt, ergens bij het Oosterbad. Vanaf de Oosteinderweg de Jac. Takkade op en die volgen voorbij de molen. Ik vermoedde dat de familie Enzler er iets mee van doen had, want de vader van Marieke Enzler reed in een grote vrachtwagen en Marieke zelf had altijd iets smoezeligs. Tsja, zo simpel en ietwat magisch dacht je als kind. Het was daar trouwens toch een beetje “no go area”, want je had daar allerlei vrijgevochten lieden, die zich weinig aantrokken van bouwverordeningen, of die handeltjes hadden en langs de deuren gingen, kortom spannend daar. Een vuilnisbelt, dat was een plek waar de vuilniswagens naartoe gingen om hun smerige vracht te lossen. Het is een beetje uit de oude doos allemaal, maar nog veel eerder had je ook nog de schillenboer: die kwam met paard en wagen langs en haalde wat we nu GFT noemen op. De T daarvan ging in het algemeen op een grote hoop achter op het land, bij het afval dat sowieso in soms grote hoeveelheden uit de bloemenkassen kwam en dat periodiek verbrand werd. Als kind vond ik dat natuurlijk prachtig: fikkie stoken! Ik merk dat ik afdwaal, want het ging over de vuilniswagens, die, naarmate de beschaving voortschreed steeds grotere hoeveelheden afval van allerlei soort, inclusief rottende producten en in toenemende mate kunststof, moesten gaan afvoeren naar: de vuilnisbelt. Dat werden kunstmatige bergen in ons vlakke land, waar de meeuwen boven cirkelden en ruzie maakten over de lekkere hapjes en de belt werd steeds kleuriger in de loop van de tijd. Als de belt af was (te groot of zo), dan kon het goed afgedekt een golfterrein worden, of een skihelling.

In Nepal zijn bergen, dus ook dalen, met veraf of dichtbij een rivier. Wat doe je hier met je afval? Dat wil je kwijt, dat laat je vallen (de naam zegt het al) en gaat dus op de grond. Gaat het om een verzameling afval in grotere hoeveelheden, dan stort je dat in een gat/ van de helling/ naast de brug. In Nederland is het langzamerhand not done om snoeppapiertjes, chipszakken, lege sigarettenpakjes, gebruikte luiers/ maandverband, mandarijnenschillen, plastic flessen of blikjes zomaar op straat te gooien, behalve als je een instelling voor voortgezet onderwijs bezoekt en pauze hebt, of nog rookt in de auto en te weinig geld hebt om een nieuwe te kopen als de asbak vol is.

Dit soort geneuzel mijnerzijds zal in Nepal niet op herkenning stuiten. Men gooit ongegeneerd weg wat te veel is; wie weet heeft een loslopende hond, eend of varken er nog wat aan? De grotere hoeveelheden gaan inderdaad de afgrond in, of naast de brug in de rivier. Boven de belt vogels (geen meeuwen) die op een lekker hapje azen, maar ook mensen, die het vuil met de blote hand sorteren, op recyclebaar plastic, metaal en vodden (o ja, die hadden we vroeger ook: een voddenboer). Langzamerhand zijn wij eraan gewend geraakt om het gek te vinden als er ergens in een restaurant gerookt wordt (hier staan de halfvolle asbakken er nog) en ik merk dat ik me eraan erger dat iedereen gewoon alles uit zijn handen laat vallen wat hij even niet meer nodig heeft. Ik probeer er voor mezelf nog iets van een volksgezondheidsaspect aan vast te knopen en slecht voor het milieu natuurlijk, maar ik constateer dat het eigenlijk toch om morele verontwaardiging gaat: dat is ze dan toch maar mooi gelukt! Van het gedachteloos weggooien van de wikkels van Bazooka Joe kauwgum (het ging immers om het stripje dat erin zat) in de zestiger jaren van de vorige eeuw naar tandenknarsend toezien hoe die Nepalezen hetzelfde doen als wij destijds… Getsie! Schande! Ze moesten het verbieden!