afscheid

Het lijkt nog lang vanaf nu tot ons vertrek op 4 januari, maar de tijd gaat nu snel! Toch al zo'n subjectief begrip die tijd: vroeger hadden we er meer dan genoeg van en nu gaat het per jaar sneller zoals iedereen weet. Toen ik mijn voorlopig laatste werkdag had op 11 december leek het nog een eeuwigheid tot de Kerst, laat staan tot oud en nieuw.

Eerst nog afscheid genomen van de inhoud van drie wortelkanalen bij de endodontoloog, die me gelukkig nog een afspraak tussendoor had gegeven, zodat de kans dat ik in Nepal last zou krijgen van een opspelende, ontstoken wortel minimaal zou zijn. Kerstborrel van de Rietschans, waar ik de sociotherapeuten nog bij elkaar gezien heb onder het genot van een Lachouffe en schalen met bruin fruit: weemoedig op voorhand omdat iedereen zich realiseerde dat dit wel eens de laatste Kerstborrel van de Rietschans geweest kon zijn (per 01-01-2017 moet het pand verlaten zijn).

Gisteren overdag een onbestemd, onrustig gevoel omdat er ook nog in mijn systeem zat dat het pand Fornhese (locatie Zon & Schild) dezer dagen geheel leeggeruimd zou moeten zijn. Wel geaarzeld of ik er nog zou gaan kijken, maar uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Indachtig de stelling van Annelies "bij twijfel gewoon gaan" ben ik de vertrouwde route bergop naar mijn oude kamer gegaan. Daar kwam ik 'the usual suspects' tegen: Judith, Monique, Jacqueline, Gerda, Klaas, Annemieke, Ine, Anne Claar en Peter. Allemaal druk bezig met stickeren van weegschalen, afronden van laatste administratie etc. De weemoed sloeg toe (19 jaar geleden begon ik daar aan de Utrechtseweg) en ik bleef natuurlijk veel langer kletsen dan afgesproken met Annelies, die nog met mij de stad in wilde voor een aantal noodzakelijke inkopen met het oog op onze reis. We waren onder de indruk geraakt van de waarschuwingen van Ammy (Nepalimed) en Andrea (partner van de directeur van Dhulikhel Hospital) dat het nu en de komende maanden erg koud is 's avonds in Dhulikhel en verwarmd wordt er nu vrijwel niet door het nijpende brandstoftekort.

Annelies zocht dus een warm vest, maar bovendien had ze geen deugdelijk horloge meer en wat moet een huisarts zonder de juiste tijd? Annelies had dat al helemaal voorbereid: een bepaald type horloge, niet te groot en niet te klein, geen witte wijzerplaat, maar ook geen onduidelijke zwarte, niet al te opzichtig en bovendien een goede gelegenheid om alle cadeaubonnen eens te verzilveren. Ha! dat had ze gedacht. Bij de eerste poging vorige week bleek een daartoe geschikte cadeaubon slechts 1 jaar geldig en op diezelfde dag een paar uur verlopen... via de website voor een gering bedrag toch nog te verlengen, dus nieuwe poging. Ik had er bovendien nog eentje van het warenhuis zelf bij gevonden en het horloge in kwestie was er ook nog: prima! Wie het nieuws gevolgd heeft raadt het al: we stonden bij V&D en bij het afrekenen bleken al die bonnen even niets meer waard. Van nijd geen horloge gekocht en op deze manier alvast ook maar afscheid van dit roemruchte warenhuis genomen; hoe zal dat gaan met de Nederlandse winkelstraten het komende halfjaar? O ja, het vest is dus wel gelukt.